آرزوهای کوچک

از وقتیکه شروع کرده بود خیلی میگذشت. توقع زیادی هم نداشت. با آرزوی یک میخ از خانه پا به بیرون گذاشته بود. این اواخر بود که به یک پونز ناقابل هم رضایت داده بود.
کفِ کفشهاش خیلی نازک شده بودند، طوریکه تمام سنگریزههایی که زیر پاهاش میرفتند را میتوانست حس کند و آنها را بشمارد. کمی بعدتر در مرکز سمتِ راستی سوراخی بهوجود آمده بود و لحظهبهلحظه بزرگتر هم میشد. وقتی پا زمین میگذاشت قسمتی از کف پاش با داغی آسفالت یا سرمای یخ تماس مستقیم پیدا میکرد. حالا کمکم داشت به یک تکه آدامس فکر میکرد و، معذب بود که آیا این نادیده گرفتن آرماناش نیست؟ آیا او به خودش خیانت نمیکرد؟ حسابی ریخته بود بههم که ناگهان پاش رفت روی یک مین.
درحال تکهتکه شدن به این فکر میکرد که کدام آدم بیمبالاتی ممکن است یک چنین چیزی را اینجا گذاشته باشد. در زمان کوتاهی که داشت توانست به جوابی برسد که رضایتبخش بود و آراماش کرد. بله، این هدیهای بود به او برای تمامِ همتِ ناچیزش.