مدتیست صبحها میروم پارکِ نزدیکِ خانهمان و میدوم. وقتی برمیگردم یک راست میروم زیر دوش. چند روز است سرگرمی جالبی پیدا کردهام؛ وان را پر میکنم و سرم را میبرم زیر آب و سعی میکنم نفسام را تا آنجا که میتوانم نگه دارم. پیشرفتام توی همین چند روزه خیلی خوب بوده.
میشمرم: «یک ـ دو ـ سه ـ چهار ـ…»
از رکورد دیروزم گذشتهام که ناگهان دست سنگین و زمختی پشت گردنام را میگیرد. قبل از اینکه دستاش بهام برسد، سایهاش کف وان افتاد ولی حتا نتوانستم سرم را کمی بگردانم. صداش را گنگ و مبهم میشنوم که همهاش میگوید: «میتونی، تو میتونی. ادامه بده.»
صدا هر دفعه بدون اینکه بلندتر بشود واضحتر میشود. هیچ احساسی پشت صدا نیست؛ نه تشویق و نه تمسخر. انگار یک صدای ضبط شده است که تکرار میشود. آبِ ولرم آمیخته به طعم صابون از بینی و دهانام وارد میشود. ریههام از آب پر شدهاند. دیگر دست از تقلا میکشم. مطمئناً خیلی از رکورد دیروزم فاصله گرفتهام، حتا از آن چیزیکه ممکن بود روز بعد یا هفتهی بعد یا ماه بعد یا سال بعد بهش برسم هم گذشتهام.
همهجا تاریکه. سردمه. خیلی سردمه. دیگه سردم نیست. سنگینیای پشت گردنم احساس نمیکنم. به حالت بیوزنی دراومدم. تو همین حالت انگار به طرف بالا میچرخم. یهدفعه نور تندی از پشت پلکهام چشمم رو میزنه. صدا اول گنگ و مبهمه: «میتونی، تو میتونی! ادامه بده!» حالا چشمهام کاملاً بازن. دست قرمزی از لای نور زرد به طرفم دراز شده. دست، من رو میگیره. جرأت پیدا میکنم و نفس عمیقی میکشم و با همهی توان خودم را به جلو هل میدم و لبهی چوبی قایق رو میگیرم.
وقتی به پشت، کفِ قایق دراز میکشم، سرم میافته انگار رو گرهی چوب. بوی چوب خیس میآد. آسمون آبیه. دستهاش رو از تو دستکشهای لاستیکی درمیآره و میذاره دو طرف صورتم. خیلی گرم و نرمن. روم خم میشه و سرش رو به سرم میچسبونه و کنار گوشم با شیطنت میگه: «صیاد پی صید دویدن عجبی نیست، صید پی صیاد دویدن مزه دارد.» من هر کاری میکنم نمیتونم بخندم. سرش رو از سرم جدا میکنه. چشمهاش رو برای اولین بار میبینم. انتظار توشون برق میزنه.
«متأسف نباش!»
رنگین‌کمانِ سفید 